Zijn we in Nederland wel op de goede weg, zo vraagt iedereen zich af. Gaat de stikstofcrisis ons de nek omdraaien of kunnen we de problematiek oplossen? Worden er nog huizen gebouwd, kunnen boeren verder, kunnen we nog vliegen? Is technologie een antwoord op deze problematiek? De komende weken zullen we artikelen plaatsen over mogelijke oplossingen om de stikstofuitstoot te verminderen, en vervuilende stoffen op te vangen en te hergebruiken. We laten zien dat er technologie is die snel toepasbaar is en niet de hoofdprijs kost. Te beginnen met drie technologische oplossingen voor de veehouderij.
Een eerste voorbeeld van een technologische oplossing voor de stikstofcrisis is de BlueReactor van KapiteinLabs, een innovatief bedrijf in Haarlem. De BlueReactor werkt met het uitgangspunt van niet-thermische plasma, een nog hogere aggregatietoestand dan de gasfase, zoals bliksem. De reactor werd een aantal jaar geleden door KapiteinLabs ontwikkeld om de Q-koorts in Brabant te bestrijden en vond daarna zijn toepassing in de bierbrouw- en horecasector, waar een oplossing werd gezocht voor geuroverlast.
Na enkele jaren doorontwikkelen, is de BlueReactor geschikt voor een nieuwe toepassing in de oorspronkelijke doelgroep: de veehouderij. Daar wordt de reactor als bronaanpaksysteem ingezet. Dat betekent dat elke stalsectie zijn eigen unit krijgt om het stalklimaat voor dier en mens te zuiveren van schadelijke emissies, zoals ammoniak, methaan, zwavel, en bacteriën en virussen.
Toepassing in de vleesvarkenssector wordt nu verder onderzocht, waarvoor ook de officiële erkenning middels de TAP/RAV-lijst zal worden nagestreefd. Kortgeleden werd het prototype geïnstalleerd bij het varkensbedrijf van de familie Maas in Heusden-Asten, waar het systeem zijn werking moet aantonen en moet leiden tot indicatieve gegevens over de praktische realiseerbare emissiereducties. Niet alleen de ammoniakreductie wordt gemeten, maar vooruitlopend op aankomende wet- en regelgeving, ook zwavel en methaan. In toekomstige proeven zal ook het effect op fijnstof worden vastgesteld.
Een tweede voorbeeld van een technologische oplossing voor de stikstofcrisis is BasGas. Waarom produceert niet elke veehouder biogas uit zijn mest? Met dit biogas kunnen we aardgas vervangen. Wanneer alle veehouders biogas uit mest zouden produceren kunnen we in Nederland jaarlijks zo’n 700 miljoen Nm3 aardgas vervangen of de transportsector van een duurzame brandstof voorzien.
Voor zowel grote als kleine vergisters zijn er oplossingen beschikbaar. Bij grote vergisters, die meer dan 40 m3/h biogas produceren, wordt biogas met een opwerkingsinstallatie opgewerkt tot aardgaskwaliteit. Dit gas kan dan als groen gas in het aardgasnet gevoed worden. Voor kleine vergisters (mestverwerking van 80-300 koeien) maken we gebruik van een biogas-scheider om op boerderijschaal biogas te conditioneren. Na conditioneren wordt het biogas gecomprimeerd in gascilinders zodat de gassen zijn op te slaan en te transporteren.
Deze technologische oplossing biedt de veehouder veel flexibiliteit in afzetmogelijkheden. Er zijn namelijk genoeg toepassingsmogelijkheden, zoals voertuigen op biogas, ketels op biogas en aggregaten op biogas. Ook zijn er mogelijkheid om via een centrale opwerking groen gas te maken en in te voeden. Biogas is een ideale duurzame en flexibele warmtebron voor warmtenetten. Regionaal zijn in het zuiden en oosten van Nederland altijd op korte afstand veehouders te vinden die biogas kunnen produceren. Er zijn in totaal 16.000 melkveehouders en 4000 varkenshouders in Nederland te vinden. Samen zouden die het equivalent van een miljard kuub aardgas aan energie kunnen produceren.
Een derde voorbeeld van een technologische oplossing voor de stikstofcrisis zijn de sensoroplossingen van RegentMobile. Deze elektrochemische sensoren zijn ontworpen om het ammoniakgehalte in stallen en luchtwassers te meten.
De sensor bestaat uit een sensorelement, een huis, een stoffilter en een convectiekap met verwarming, aangesloten met een kabel naar de behuizing. De sensor is bedoeld voor een continue meting van de ammoniakconcentratie. Dat doet de sensor zelfs op plaatsen waar de vochtigheid erg hoog wordt, tot 100% RV. Het ene type sensor kan worden gebruikt om NH3 in stal te meten vóór het luchtreinigingsproces en het andere type wordt ingezet na dit proces.
De metingen van de sensoren leveren data op. Presentatie van de data in een dashboard én de vervolgacties die genomen kunnen worden op basis van deze data, zijn de belangrijkste voordelen. Met de nauwkeurigheid van deze data kun je namelijk per locatie bepalen wat de exacte uitstoot is. Dit in tegenstelling tot de kritische depositiewaarde, waarmee vastgelegd wordt hoeveel stikstof in een ecosysteem kan neerslaan, zonder dat het daardoor geschaad wordt.
Volgens een aantal politici en media is technologie niet de oplossing voor de stikstofcrisis en de problemen bij de boeren. Er zijn inderdaad al zoveel subsidies verstrekt, maar deze hebben allemaal weinig tot niets geholpen. Heeft men wel in de gaten dat subsidies in bijna alle gevallen steeds aan dezelfde bedrijven en organisaties worden uitgekeerd? Dat er bedrijven zijn die alleen op subsidies draaien?
Wij vinden dat een kleine subsidie ondersteunend moet zijn om iets te bewijzen of te laten certificeren, niet om een hele ontwikkeling te betalen. Technologie moet geld besparen of kwaliteit verhogen en dat moet ook met beperkte subsidies kunnen. Oplossingen moeten zichzelf bewijzen en ook aantoonbaar werken, daar gaat het om.
Ontwikkelingen en testen moeten altijd in samenwerking gedaan worden met de branche waar het om gaat en mensen die weten hoe de praktijk in elkaar zit. We roepen op om ook eens naar een andere branche te kijken. Misschien zijn daar al oplossingen beschikbaar die je zo kan implementeren.
Meer weten over deze oplossingen? Neem gerust contact met ons op.
